Dzisiaj, dawna cerkiew jest przemianowana na kościół rzymskokatolicki pw. Narodzenia św. Jana Chrzciciela, pierwsze wzmianki o świątyni pochodzą z 1557 roku.

Świątynia budowała się pomiędzy 1857 a 1868 rokiem. Zmiana granic państwa polskiego w 1951 roku spowodowała wymianę ludności i cerkiew decyzją ówczesnych władz została zamknięta. W 1962 roku najcenniejsze ikony i wyposażenie liturgiczne zostały wywiezione do Muzeum Zamku w Łańcucie.

W 1971 roku obiekt został przywrócony do kultu przez kościół rzymskokatolicki.

Cerkiew ma konstrukcję zrębową, trójdzielną, orientowaną. Nawa osadzona jest na planie ośmioboku, rozwiązanie niespotykane w Polsce. Bryła architektonicznie jest w typie galicyjskim.

Wewnątrz pod nawą wznosi się ośmiopolowa kopuła podparta w narożnikach słupami. Chór obiega znaczną część przedsionka i nawy. Ściany pokrywają współczesne polichromie figuralne z 1983 roku.

Ikonostas zachował się w całości, jedynie centralna część została zdemontowana dla potrzeb liturgii rzymskokatolickiej. Wrota carskie i dwie ikony namiestne umieszczono na sąsiednich ścianach.

Obok świątyni znajduje się drewniana dzwonnice, zbudowana w 1904 roku, konstrukcji zrębowej, przykryta dachem namiotowym.

Od strony południowej usytuowany jest cmentarz, już dobrze podupadły.